2006

Παράλληλοι Βίοι \ Parallel Lives, Lisbon, Portugal
Video εγκατάσταση και video conference in situ. Gemine : muse, young Artists in European Museums, Black Powder Museum \ Lisbon

 

Το έργο πραγματοποιήθηκε στη Λισσαβόνα – Oeiras στο Βιομηχανικό μουσείο Museum da Polvora Negra, πρώην εργοστάσιο κατασκευής πυρίτιδας, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος gemine׃muse young Artist in European Museums. Σκοπός ο διάλογος μεταξύ εκθεμάτων των Μουσείων με σύγχρονα έργα τέχνης.

Video Installation and Video Conference Performance, selection by competition, based on the contact and communication of two ex-workers of two defunct factories now operating as industrial museums (Black Powder Museum in Lisbon and Tsalapatas Brick Works Museum in Volos). In the framework of the Gemine: Muse\Young Artists in European Museums programme

Όταν επισκέφτηκα πρώτη φορά το Μουσείο σκοπός μου ήταν να διερευνήσω την περιοχή σε σχέση με το πρώην εργοστάσιο (γεωγραφικά, οικονομικά κ.τ.λ.) και το ρόλο που είχε στην περιοχή την εποχή που άκμαζε. Διαπίστωσα την μεγάλη οικο- νομική επιρροή που είχε στην περιοχή, το εργατικό δυναμικό ξεπερνούσε τα 200 άτομα, πολλά από τα οποία είναι εν ζωή, αφού το εργοστάσιο έκλεισε το 1986.
 Τα εκθέματα του Μουσείου αφορούν τα μηχανήματα, την ιστορική διαδρομή στο χρόνο, καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι από τα αρχεία των εργατών ( μισθολογικές καταστάσεις, φωτογραφίες από τη ζωή στο εργοστάσιο, τις συνήθειές τους κ.τ.λ.)
Το έργο μου στηρίχθηκε σε αυτά ακριβώς τα αρχεία, ζήτησα και συνάντησα ένα πρώην εργάτη τον κο  Francisco dos Reis όπου μου αφηγήθηκε στιγμές από τη ζωή του στο εργοστάσιο. Όλη αυτή τη μαρτυρία τη συν έδεσα σαν μία ιστορία παράλληλου βίου εργοστασίου – εργάτες με την ελληνική πραγματικότητα και συγκεκριμένα με ένα πρώην  εργοστάσιο Κεραμοποιίας Τσαλαπάτα στο Βόλο ίδιας περίπου χρονικής διάρκειας ζωής με αυτό της Λισσαβόνας, που πρόκειται να γίνει σύντομα κι αυτό Βιομηχανικό Μουσείο. Συνάντησα ένα έλληνα εργάτη, από τους λίγους επιβίωνες, τον κο Ζαχαρία Καρπίδα και μου αφηγήθηκε επίσης στιγμές από τη ζωή του στο εργοστάσιο, επίσης συνέλεξα υλικό και φωτογραφίες της εποχής, που μου παραχώρησε ο ίδιος. 
Μέσα σε ένα Μουσείο σχεδόν σύγχρονης ιστορίας που φαντάζουν όλα τα μηχανήματα - εκθέματα νεκρά και παρωχημένα, οι μαρτυρία των εν ζωή πρώην εργατών με τον παράλληλο βίο τους, είναι το μόνο ζωντανό στοιχείο.
Το έργο μου ολοκληρώνετε στα εγκαίνια της έκθεσης αφού κλείνει ο κύκλος του παράλληλου βίου, με τη συνάντηση των δύο αυτών πρώην εργατών, μέσω του δυαδικτύου, με ένα ζωντανό Video Conference, όπου με τη βοήθεια διερμηνέα οι δύο αυτοί άνθρωποι κουβεντιάζουν και επικοινωνούν, διαπιστώνοντας τον παράλληλο βίο της ζωής τους.